Netgedichten

netgedicht (nr. 75.088):

Het eigen gelijk

ik heb lijnen
zien verharden
in gezichten
die niet meer
willen praten

waar in groeven
schroeven steeds
vaster worden
aangedraaid in
stilte die roest

het enige dat
entropisch
woekert is het
eigen gelijk zonder
bijval hard als ijs

maar massaliteit is
geen bindende kracht
waar ieder voor zich gaat
en de god voor ons allen
helemaal niet bestaat

ook uniformiteit als
veel geprezen dwang
plakt al jaren achter
behang van lang
vervlogen tijden

het zijn vandaag de
hitters en fixers die
gouden tijden beleven
omdat zij het gezicht zijn
van ons dagelijks leven