Netgedichten

netgedicht (nr. 76.482):

Regennacht

Het is bijna alsof je de arme winterzon
achter de horizon hoorde dalen
de wind alles weggeblazen
herinneringen verdwenen

nu je met de donkerblauwe verf
getuige van jouw stille liefde
de ernst van jouw geweten kleurt.

Om te overleven
onder het maanlicht
van de duisternacht

ben jij de eenzame mens
die jij voor ogen ziet.

En ook de natte druppels
van de nachtelijke regen

blijven dalen in jouw gehoor

door het vertrouwde
van de regennacht
voel jij weer terug
wat je verloor.