Lichaam II
Lichaam
Wat ben ik met jou verweven
Je laat me niet los
Wat blijft er van mij over
Als jij straks verdwijnt
De plek waar we naartoe gaan
Daar komen we ook vandaan
Noem het geen niets of nergens
Want uit niets kan nooit iets ontstaan
Geplaatst in de categorie: lichaam
Lichaam 2.0 met 1 stemmen 
116
116
Geef je reactie op deze inzending:
Het doet me denken aan een oude filosofische vraag: waarom is er iets en niet niets? Je kunt je afvragen of ‘niets’ wel bestaat. Er zou namelijk ‘iets’ moeten zijn dat vaststelt dat er ‘niets’ is. Dat is duidelijk in tegenspraak.
Maar goed, een poëtisch forum is waarschijnlijk niet de plek voor zoveel gefilosofeer. Uiteindelijk kunnen we er toch geen chocola van maken. Dus: lang leve de inspiratie en het mysterie.
Uit niets kan nooit iets ontstaan, zoals je zegt.
Maar wat als dat iets onvoorzien is?
Het kondigt zich niet aan,
maar doet zich plotseling voor, onverwacht, zonder dat je het in de gaten hebt. Het overkomt je, overvalt je of valt je toe, als toeval.
Als een donderslag bij heldere hemel, wat meestel een negatieve connotatie heeft. Of als een geschenk dat je in de schoot geworpen wordt. Maar in alle gevallen als iets dat zich plotseling voordoet.
Een brainwave kun je niet navertellen, zal jou ook niet zeggen waar hij vandaan komt. Je kunt er alleen je voordeel mee doen als hij zich voordoet. Of het een reële mentale voorstelling heeft zou ik niet durven zeggen.
Wel denk ik dat je geest ervoor 'open moet staan' wil 'in-spiratie' een kans krijgen. Uit niets kan nooit iets ontstaan, ook geen creatio ex nihilo, een schepping uit het niets. Zonder inspiratie geen gedicht.
Uit niets kan nooit iets ontstaan zeg je? Wat dacht je van een briljant idee? Dat is nooit alleen maar 'toeval'. Of een droom,
een hersenspinsel, een ingeving, die ieder voor zich leiden tot een gedicht - als een creatie-uit-het-niets?