Netgedichten

netgedicht (nr. 77.921):

De kathedraal van Syracuse

Nog staat het middenschip nog strekken zich de bogen
Buigen moet de rots om tot het dak te komen
Oude steen staat hypostiel in nieuwe wand verzonken, komen
Kwelling en Kwansuis-dat alles was hier altijd al
Verstomd vermomd is nu van alles van
Godsmoeders tot de kaarsvlamschaduwen op palen nog
Fluiten gespolieerde zuilen Hera’s hymnen uit
Het luisterend oor van de nacht
Die nieuw en grootogig
Gelijk aan zichzelf
De schepen langs laat varen, havenrustig wachtend
Op niets dan het nieuwe tot niets is
Bestaan noch verdwijnen
Is er -naar wij ons afvragen-
Dan werkelijk bestaan noch verdwijnen
Als alles ontsloten in nieuwe momenten
Samen met ons weer ten onder kan gaan