Netgedichten

netgedicht (nr. 78.073):

Het laatste blad

Wankelend op een uitstekende herfst waar ik hang
te mijmeren en wegdromen over een verleden dat nooit weg
was weggeweest; afgelopen zomer van ratelen, ritselen en zich groen
wentelen in het blauw, mijn glanzende huid waarop alle koelte wordt gevangen.

Dat in de aangrijpende schoonheid van het glooiende
landschap stormen van een woedende wereld werden getrotseerd
tegelijkertijd zag ik dichtbevolkte takken in een tempo volledig leeglopen van
hun trouwe bladerstelsel tot zelfs breken van waar het einde nog niet is geschreven.

Nu somberend en laat mezelf meeslepen door een stroom
aan vergrijzende gedachten ronddwalend in het hoofd, plekje nabij
In aanraking komen met donkere dagen die al in de ochtend verrijzen terwijl
mijn steeds meer rimpels en vlekken verschijnende lichaam verdrinkt in grauwe mist.

Hoe je het ook wendt of keert, er komt een moment dat ik
zal vallen, met mijn bewegingloze vleugels nog even dwarrelen door
de lucht, leunend op een onzichtbaar stukje hout om uiteindelijk het kleurrijk
herfsttapijt te vervolmaken, wetend dat in afscheid nemen een nieuwe lente is opgestaan.