Netgedichten

netgedicht (nr. 78.399):

Een doodgewone herfstdag

Koelte vult de lucht
sjaals en truien overal
het is hier herfstweer

Nacht strijkt voorbij, er komt een nieuwe dag
waarop hemel verschillende tinten blauw-grijs zal kleuren
Als het geheim van een zonsopgang begint te onthullen dan vullen
aster en echte guldenroede de open plek als teken van een onuitputtelijke liefde.

Wanneer prille geluiden vrij te horen zijn, het zachte
geritsel van bladeren op golven van frisse wind, een vogel nabij
Menig noot en toon als draadjes samengevlochten tot een melodie terwijl
hun warme klanken mijn lichaam blijven strelen, een vroege morgenstond breekt aan.

Voel de kloppingen van rustig en langzaam ontwaakte
natuur dat in een lichtgroen tot donkerrood jasje wordt gestoken
het kronkelend water, de losse stukjes bos en de weilanden groeien uit tot
een harmonieus geheel waar ook streken melancholie en weemoed worden geschilderd.

Dat al deze bijzondere fenomenen in wereld vol rijkdom
ik niet mag missen, bovendien levert het fijne gevoelens in intens
en vol ontmoetingen op van waar einde nog niet is geschreven of gesproken
Wat is het heerlijk om dit allemaal van dichtbij te mogen beleven, meeleven en welleven.