Netgedichten

netgedicht (nr. 78.405):

Het is heden

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat
Om het gaan maar het hachje hij zit
Overspannen te rillen met krampachtig lachje
‘Echt even op’
Met de wallen als dijken rond vochtige ogen
Te ver van zichzelf weg bewogen
‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’

Ik hang op en ga rokend naar buiten
Wolken zijn stil in de bodem gegleden
Vogels stampijloos hun nesten verlaten
Ik las net nog het nieuws dat de winter
De komende duizend jaar aanbreekt
Luister niet. Het is herfst op zijn sterfst
het is nooit meer dan heden
Tijd om je vrienden te redden