Emblemata Amatoria 2.0

Het klinkt ongeloofwaardig want
eenieder prijst z’n lief de hemel in,
maar ik heb echt mijn hart verpand
aan een godin.

Met mijn nuchtere verstand
laat ik me niet gauw bekoren,
maar degene waar mijn hart voor brandt
is echter echt goddelijk geboren.

Haar edel en hoog gemoed
toont zich in haar hele wezen,
zodat ik Haar wel beminnen moet,
liefdevol aanbidden en vrezen.

Haar authenticiteit zal altijd weer
alle schone schijn overstralen,
want het is haar grootste eer
om godinnelijk te pralen.

Haar heldere geest blinkt
als haar gedachten tot zinnen vloeien,
en wanneer Zij zingt
legt ze menig ziel in boeien.

De kleur van de hemel is gelijk
aan die van haar ogen,
als ik daar diep in kijk
komt Cupido reeds aangevlogen.

Jupiter, zeker u bent machtig,
maar geloof me nou,
uw bliksems zijn niet zo krachtig
als de ogen van deze vrouw.

Haar verschijning laat de lucht opklaren
en het slechte weer verdwijnen,
als Zij zich buiten laat ontwaren
schaamt de zon zich om te schijnen.

Dan dreigt de zon met duisternis
maar zijn stralen zijn niet nodig,
want zolang Zij bij mij is,
is hij volstrekt overbodig.

Dat de zon zijn plichten schendt
zal dan niemand problematisch noemen
want waar Zij haar ogen wendt
daar groeien de mooiste bloemen.

Zelfs als Apollo ons definitief verlaat
en de zomer is voorgoed voorbij,
dan nog zorgt haar lieflijk gelaat
voor de allermooiste Mei.

Zou Zij echter uit mijn ogen verdwijnen,
was ik haar uitgelezen schoonheid kwijt,
dan kon de zon nog zo hard schijnen,
het bleef een trieste wintertijd.

Zo heeft de natuur haar liefste kind
geschapen als levend sieraad,
dat teder vele harten wint
met glimlach, woord en daad.

En als ik als mens mag hopen
op de liefde van deze godin,
dan moet het wel heel gek lopen
als ik ooit nog een ander bemin.