Netgedichten

netgedicht (nr. 84.249):

De illusie volmaakt

het zonlicht
schuurde ongenadig
langs een optisch
bijna volmaakte huid
zelfs het kleinste
kratertje wierp zijn
slagschaduw ver vooruit

het was alsof
de maan onder de
diepploeg was gegaan
en het oppervlak
alleen uit kaarsrechte
lijnen en scherpe
kruisingen bestond

daar waar erosie
de kleuren licht had
gehouden kon men
het beste zijn structuur
aanschouwen
geen gesloten geheel
wel een plaveisel schotsen

die gehavend door
teveel botsen een
mooie afsluiting vormden
geen batterij schijnwerpers
voor mij ik was al blij
dat ik eindelijk van de
illusie volmaakt was bevrijd