Netgedichten

netgedicht (nr. 84.588):

Golven van stil leven

Bloemen fluisteren
glas vangt het prille zonlicht
de stad ademt mee

Vloeiende vormen trekken adem
langs gevels, krullen als klimop die zich om mijn
gedachten vlecht. Ik raak de stad aan met mijn ogen, voel haar
pulseren. Elk detail ademt in ritme van ranke takken, glas-in-lood dat zonlicht drinkt.

Elke wand weerspiegelt iets levends
een herinnering aan een blad, een rivier, een vogel
in vlucht. Mijn handen tasten onbewust de ronding van smeedijzer
alsof ik de huid van de natuur streel, gevangen in fijn lijnenspel, een stille melodie.

Golvende lijnen tillen mij op als een
bries langs de zee. De stad is niet van steen, maar
van adem en sap. Wind zingt door de krullen van een balkonhek,
laat zachte tonen achter in de rondingen; een fluistering die alleen de aandachtige hoort.

Ik ben deel van deze ongekende licht-
golven, van nerven en schaduw, waar natuur en droom
hun eigen taal spreken. De stad leeft, haar polsslag voel ik in mij; een
onuitgesproken pracht die zich uit in de ademhaling van sierlijke lijnen en eeuwige beweging.