Netgedichten

netgedicht (nr. 84.786):

Trollstigen

langs steile paden, in mist gehuld
waar echo’s bergen fluisteren
sluipen trollen in schemerlicht
hun ogen fonk’lend, hun grijns gericht

ze lokken reizigers, trots en stout
met fluisterstemmen koud en fout
“Kom dichterbij, wees niet bevreesd,
wij kennen de weg, wees onbevreesd.”

doch wie hun listig spel niet kent
wordt in de nacht als prooi gevangen
een misstap op het gladde pad
en ‘t duister slokt je zonder pardon

geen sterveling ontsnapt aan hen
niemand keert ooit hier weerom
de Trollstigen blijft eeuwig verhalen
van trollenleed door reizigers ervaren