Netgedichten

netgedicht (nr. 85.213):

(omdat de versneller stilstond ofzo)

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter
’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht
waar aan ’t oppervlak de stilte heerste

de woorden waren uit de lucht
sommigen veilig geland in af te sluiten kooien
de meesten gestrand
in onnavolgbare ophopingen
van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes
die samenklonterden

de dag knikt
als ’n futloze bloem over de rand
van ’n klassieke vaas
en breekt
waarna alles zwijgt, alles stil
valt, de wereld zwijgt
en staat stil

stil

ik neem waar
hoe mijn hand beweegt
in één beweging
die bloedirritante vogels wegveegt

waarna zich ’n melodieuze menigte meldt
die blijft zingen tot iedere volgende morgen
en de verloren stilte
verdwijnt in ’n gebroken vergeten