Netgedichten

netgedicht (nr. 85.397):

Laat de natuur leven

Aarde ademt zacht
bomen fluisteren hun pijn
stilte spreekt in rust

Ik voel de aarde ademen
onder mijn blote voeten, een trage hartslag,
een fluistering tussen wortels en mos. Alsof ze stilletjes vraagt
haar pijn te begrijpen— zonder woorden, alleen via het ruisen dat mijn ziel bereikt.

De bomen buigen niet alleen
voor de wind die hen kust, maar ook voor het
verdriet dat wij achterlaten, een schaduw in hun bast gegrift.
Hun geritsel fluistert een avondgebed, verloren aan oren die zelden nog stilstaan.

De lucht draagt meer dan zonlicht
en vogels, ook de herinnering aan bossen die asfalt
zijn geworden. In de stilte die hun vlucht achterlaat, proef ik een twijfel,
een verlangen om te zingen, maar niet meer te weten of ze nog gehoord zullen worden.

Laat de natuur leven, zoals zij leeft
in ons— met ruimte om te groeien, te ademen en te
helen, zonder grenzen, zonder angst voor wat komt. Wie haar breekt,
raakt de leegte van zijn eigen ziel; wie haar bemint, geneest iets oud en onbenoembaar.