De rivier heeft ook geen goesting meer

Ik stond daar, aan de rand van het water,
waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans.
’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes,
dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken.
Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben
en aan de vrouw die me gisteravond voor de derde keer dit jaar had genegeerd
alsof ik een taxichauffeur was die naar knuffels rook.

De rivier gleed verder, schuurt langs haar randen
zoals ik mij langs mijn grenzen sleur wanneer ik probeer te doen
alsof ik een functionerend mens ben.
Ze sleurde beekjes mee alsof ze een leider was,
maar iedereen wist: uiteindelijk belandt ook zij in een meertje
waar niemand nog om geeft.
Zoals ik beland ben in een leven
dat ruikt naar ouwe vissticks en te late beslissingen.

Verderop hoorde ik golven klotsen.
Ze deden stoer, alsof ze iets te zeggen hadden,
zoals mannen van middelbare leeftijd met een motor
en een boek over mindfulness in de kast.
De rotsen hielden zich stil.
Ik voelde me verwant met die rotsen.
Hard van buiten, maar als je ertegenaan schreeuwt,
breken ze. Na eeuwen, ja. Maar ze breken.

En dan, plots, dat dal. Een waterval.
Het water stortte zich te pletter,
zoals ik ooit verliefd werd op een vrouw
die Latijn gaf en rook naar sinaas en onbegrip.
Het meer dat ontstond, lag daar mooi te wezen,
uitgespreid als een uitnodiging
die ik toch niet zou aanvaarden omdat ik geen schone kleren had.

Boven mij de lucht, belachelijk blauw,
alsof het leven niet elke dag minstens twee scheten laat
in je richting. Alles keek neer op dat stille meer,
zoals God – als hij bestond – op mij zou neerkijken.
Niet uit haat.
Uit teleurstelling.

En ik? Ik plaste in een struik en ging naar huis.

Natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 3 stemmen 52