Netgedichten

netgedicht (nr. 85.730):

De streling van de piano

Vingers spreken zacht
tonen dragen mijn verdriet
stilte omhelst mij

Er zijn dagen
waarop ik de wereld alleen
als klank kan verdragen. Vingers spreken
dan zonder uitleg. De vleugel opent zich — ademend, nabij.

Elke toets wekt een
echo van iets lang verzwegens.
Een stil gebaar dat zich uitstrekt naar licht.
Bastonen dragen mijn verdriet. Het hoge register fluistert troost.

Ik speel niet om te
presteren, maar om te ontsnappen —
aan ongewenste stemmen, scherpe indrukken, het
voortdurende voelen. De piano is mijn toevlucht, mijn baken van eenvoud.

En wanneer het laatste
akkoord vervaagt in de ruimte, blijft even
alleen adem, hartslag, aanwezigheid. De stilte herkent me,
omhelst me zonder iets te willen — een thuis dat niets verklaart, enkel ontvangt.