de soldaat lacht in juni

I

geef mij kleur op de wangen
nu ik nog leef
op dit specifieke moment
als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt
onzichtbaar in ’t ochtendlicht

dan schenken de buien ‘t wonder
in ’n bereikbare achterafbar
aan de tap van de liefde
waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect
soms weer gelukkig genoeg zijn

II

in zijn blauwblauw gestoken
druppelt ‘hoeren koken’
- de profetische truc van Soldaat Davis
‘de opkomende zon’ wacht even
om zijn wereld waar die zacht is te kleuren met nieuwe kleuren, waar
‘niets meer dan geluk voor hem is’

III

‘n soldaat is geen woord
maar ‘n danser van de viool
geboren uit elegantie
‘n snelle revolutie
‘n landgoed waar de cadet
’t instrument beklimt
die de liefde ademt

IV -

bij dageraad worstelt de wind
de voorhoede vecht ‘n verloren strijd
de kou smelt in de cellen van Rhea
de fusie – ‘n gloeiende beweging
de stroom aan doorgekookte hoeren

terwijl ‘n vliegende Sparta met
verlengde flexibele vingers
de grote zwarte vlerk bedwingt
de hemel eraf wordt gerukt
de glorieuze meerkamp gewonnen
met bliksemsnelle ladders

V

de berg weet wat te doen
maar de oorspronkelijke verhalen verdrinken
in ‘t stromen van openheid en hervorming
omdat de uitstorting en de terugkeer beklinken
is elke tel de moeite waard
van zijn bestaan op aard – langzaam én gehaast

VI

in ‘t heiligdom van elke dag
tast de Soldaat naar ‘t spel van ‘t beest
hij vreest ‘t lot – van ’n te snel eind wellicht
maar hij gelooft niet
in zijn tijd, in ‘t verleden
zijn maat is simpelweg te ‘great’

VII

als ’t bod van verlossing de aarde zou bevrijden
(de aard van de kleine blauwe kikker daargelaten)
in ’t vooruitzicht gestelde hulp
als de bewaker van haar grote verwachtingen
tussen afhankelijke hoeveelheden
niet te zien, van aangezicht tot aangezicht
met tot gevolg ‘the neverending story’

VIII

nog steeds onzeker over te maken keuzes
in de duistere stilte zonder Spaanse sleutel
hoort De Soldaat geen fonkelende noten
in de gleuven van -om ’t even wat-
tussen de geluiden van de dood
klinkt alleen de echo van zijn naam

IX

gebonden in ‘t omlijnde beeld
van de zonen van de zon
en ’n onduidbaar panoramisch zicht
zwicht ‘t vóór zonsopgang
‘n weerkaatsing van wat misschien was

X

gerezen in de maan, ‘t verzwegen geschreeuw
‘in som nia’
roepend 'noem mijn oude naam niet meer
ik was de terugkeer, niet de muziek
vergeet me niet, Soldaat, laat me niet in de steek!'

XI

niet langer smachtend naar betekenis
blaast hij ‘t uit in klankhoop
wijl ‘t brein reist
tot voorbij de laatste sterrenschacht
en de menigte raast door
wanneer ‘t rode licht uitgaat
blijft er niets dan stilte over
en gaat hij weg, als

de hoeren worden uitgekookt

op een stille manier