Netgedichten

netgedicht (nr. 85.977):

Avondblauw

Blauwe avondlucht
stilte vult de straten nu
wolken drijven traag

Laat me verdwalen
in het avondblauw, een firmament
licht gedragen door zijn vleugels, waar stilte zingt
in wolkenloos vertrouwen en zacht mijn verlangen de ruimte streelt.

Het adembenemend
kleurenspel aan de hemel ontvouwt zich
als een zucht, en raakt de diepte van mijn stille wezen —
verlangens zweven op een lichte lucht en smelten tot een melodie van vrezen.

Stadsvogels verstommen,
één voor één, boven daken die nog gloeien
van het gouden fluweellicht, de omliggende straat ademt in
zachte schemering, maar witte sporen vervagen het blauw in vluchtige beweging.

Van middernachtblauw naar
turkoois glijdt het pure licht, een teder wonder,
drijvend op het vergezicht, dat zich haast onmerkbaar aan het oog
onttrekt — toch rust een belofte in wat overblijft: de nieuwe dag, die zacht de nacht verkiest.