Netgedichten over algemeen

netgedicht (nr. 2.524):

Als luisteren wegkijken werd

Gezien worden
door de kamer die leeg is,
waar muren luisteren
zonder terug te praten,
waar stilte ademt
en niets hoeft te zijn.

De stoel in de hoek
kijkt me niet weg,
de schaduw op de vloer
blijft bij me zitten
zonder vragen te stellen.

Dat is genoeg.

Want niet gezien worden
door een menigte
die roept
maar niet luistert,
die kijkt
maar niet ziet,
die applaudisseert
voor de maskers
en wegkijkt
van het gezicht daarachter—

dat is een eenzaamheid
die voller klinkt
dan de leegste kamer ooit kon zijn.