Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.198):

Wanneer woorden ademen

Ik schrijf om te zijn
niet om begrepen te zijn
stilte in zinnen

Poëzie begint niet bij woorden,
maar bij dat vage moment waar iets in mij
beweegt zonder dat ik het nog begrijp. Een gevoel dat zijn
stem nog zoekt in een vorm en wacht tot ik stil genoeg ben om het te horen.

Ik schrijf niet om uit te leggen
wat ik bedoel, maar om te bewaren wat anders
onopgemerkt zou verdwijnen. Een zin is voor mij geen antwoord,
maar een plek waar ik even mag zijn zonder opheldering of verklaring te geven.

Regels vormen zich als sporen
in verse sneeuw: voorzichtig, zonder haast,
alsof elke stap respect verdient. Soms draag ik een zin dagenlang
met me mee, tot zij zacht genoeg is geworden om eindelijk op papier te landen.

Poëzie is mijn manier om de wereld
te benaderen zonder mezelf te verliezen in haar
rumoer. Het is een ademtocht die ik zelf mag kiezen, een plek waar
ik intens mag voelen zonder uit te leggen waarom en stilte geen leegte hoeft te zijn.