Op Treurschoenen Door Het Volle Leven

====================
Kruidvatmeisje achter glas en doorkijk –
zit er tevreden, frisgedoucht en nat
bij een flatscreen from hell

een dichter schuift voorbij in de schaduw,
op treurschoenen staat hij daar onder bomen,
gedachten te roken als een shamaan zonder volk.
een poëet met vage verlangens
en zoveel gedachten:
hier een flard, daar een beeld,
dubbend of woorden als
nitwit, gejeremieer en karbonkel
nog rijm of rede hebben.

hij praat tegen de papegaai
die woont in zijn hoofd:
“wat maak je voor een lawaai.'
de vogel knikt met zijn kringloopkop
“iedereen is van de wereld,”
papegaait hij terug
voor de lol sloopt hij groene kastanjes
en werpt ze me voor de voeten
(doen ze om hun snavels scherp te houden)
ja, ik ben ook een papegaai,
sloop alles om mijn snaveltje soepel te houden,
en zing daarna een valse noot,
die trilt door merg en been

het heelal loopt in cirkels,
behalve de maan, die blijft licht verveeld,
ze wéét al waar mensen toe in staat zijn.

De enige misdaad van vannacht
is een verlaten fiets,
met een lege band en een ketting,
die verdrietig als een treurwilg
over haar eigen spaken hangt –
draperen kun je leren.

groen gras onder auto’s
van mensen die het wajangspel hebben verlaten
voor de laatste gong ging

een oude kat, zoals katten dat doen,
staat onder maanschappen en heggen stil
alsof tijd nooit echt bestaat.

eenden passen op de nacht:
versgebakken badeendjes spelen in het kroos
trekken baantjes door de tijd,
die zich achter hun pronte kontjes
weldra naadloos sluit,
als vergeten sneetjes

de laatste routine-honden
laten zichzelf uit
en dumpen herinneringen
in het glas van de avond
zoveel luchtjes te analyseren
en daar de tijd voor nemen
trek nóóit de stick eruit
voordat het proces voltooid is,
onder woorden is gebracht.
in hondentaal –
de laatste taal van geurlandschappen
en oneindige neusvlaktes

“ik praat niet graag over mezelf,
maar soms moet je wel,”
zegt de dame van doorsnee
ze schept een luchtje,
en plezier in alles wat er is.
zo word je met gemak 88
in je sloffen-jaren.

laat maar waaien, laat maar gaan –
een filosofie die men op weinig scholen leert:
Hollands taoïsme:
“ben mijn poepzakje vergeten
dan maar direct in de prullenbak schijten”
dít is toegepast sofisme
met een snufje zen

het is volle maan
en iedereen is onmiskenbaar gek,
en overduidelijk geil vannacht,
behalve de mensen die leven
volgens voorgeprogrammeerde algoritmes,
die Moeder Natuur totaal vergeten zijn

het is stil.

en daar is de maan.
====================

... Aan de serie: Dit is toch geen gedicht meer! wil ik hierbij het volgende werkstuk aanleveren:
— Op Treurschoenen Door Het Volle Leven —
een gedicht over de nacht, schaduwen, honden en maanziekte.
Dus doe er uw voordeel mee. ...

Biografie van deze schrijver

buitenwijk volle maan katten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 6 stemmen 219