Netgedichten

netgedicht (nr. 86.306):

Laat de echo maar schallen

Schreeuwen in een leeg gebouw
waar niets wordt gemaakt
klinken de geluiden door
op zoek naar zinnige woorden
waar het gedicht kan beginnen

Zo klinken de klanken
in een samenspel van vormen van geluiden
om ze telkens terug te laten keren
en de zinnen tot het laatste woord af te laten breken

laat de echo maar schallen
uit een diepe put
waar de woorden na je terug kaatsen
die wij erin storten
om aan geluiden terug te keren

Gooi ik nu de woorden
na een ieder die hier zit
is mijn boodschap
in alles wat wij in woorden geven
breng het terug naar de basis

Wij zullen het terug geven
zolang de echo ons de tijd wil geven