De beer is los

De opperhuid van moeder aarde
ligt onontgonnen, puur natuur
op maagdelijk terrein;
zij houdt zich staande, braakliggend
bedekt met een schaamlap voor wonden
in ‘t besloten woud der verwachting.

De nachtelijke zonden woekeren voort
in tempeesten, de wildste beesten
en de vogelen ‘des velds’,
wier zang streelzacht fluwelige columna’s doet ontwaken,
zuilen der tempelmaagden tot leven wekt
in de drukte der mannenwereld. Steunend
tegen een brede zuil van spetterend ongenoegen.

Minzaam komt haar Indisch ogende poetry
in beweging van zachte en lichte zeden;
in een zeegroen jurkje boven dansende
Griekse minnaressen; en minaretten
completeren het mysterie.
D’oude wonde gehuld in raadselen:
nimmer de ware proporties van haar huid
tonend.

Langszij mij schreed zij,
in haar hoge hakken gleed zij,
schudde haar lokken toen zij mij
op streelafstand passeerde.
Een grondige blik, één lichte touché.
Klik klak, klik klak, naar
de roofzuchtige zuster, mislukte jacht;
tig duizend mannenogen per jaar,
gericht op haar.

Tot de verbazing, te paard gekomen,
in haar ogen, en een lichte gloed,
of doffe glans,
geen hitsig blikverlangend willen;
een uitkomst
die niemand bevredigt (of had verwacht).

Biografie van deze schrijver

M.R. Achterbergs

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 17