Adem van eigenheid

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie,
een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie.
Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil,
een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.”

Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij,
tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn.
Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal,
maar ik moest weer dalen—ik wist: het is mijn val.

Ik draag eeuwen in schaduwen, kruiden in mijn hand,
levens als echo’s, herinnerd in zand.
Een meisje, een vrouw, een ziel in een kring,
steeds terug in het leren, steeds groei in het ding.

Ik voel elke trilling, ik proef elke sfeer,
energie vloeit in, weerkaatst keer op keer.
Soms is het teveel en metsel ik steen,
een muur om te schuilen, een plek voor alleen.

Maar ik wil durven, ik wil verbinden,
de muren slopen, de ruimte hervinden.
Niet passend in hokjes, niet netjes, niet klein,
maar groots in mijn wezen, onbegrensd en rein.

Neem mij zoals ik ben, of laat mij gaan,
ik ben een pionier op een onbekend pad.
Want zelfs in wat botst, in wat schuurt, in wat stoort,
ligt de les die ons vormt, het verhaal dat ons hoort.

Het leven is cyclisch, een spiraal die zich draait,
naar liefde, naar vrijheid, naar wie ons bevrijdt.
Dus laat ons elkaar zien, laat ons elkaar zijn,
want uiteindelijk is alles één groot refrein:
Liefde, verbinding, en daarvan het geheim.

... Dit gedicht is geïnspireerd op een innerlijke zoektocht naar authenticiteit en verbinding. Het vertelt over de kracht van trouw blijven aan jezelf, ondanks verwachtingen, systemen en oordelen. Een ode aan het durven voelen, leven en zijn wie je werkelijk bent. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
26 augustus 2025