Netgedichten over maatschappij

netgedicht (nr. 1.113):

De nacht staat

De nacht staat.
In de rij,
rug aan rug
gebogen.

Zandkorrels trillen,
schreeuwen het uit
waar hitte golft.

Smeulende
droomresten;
gekromde
spijkers
gloeien na
in de schachten
van mijn dag.

Langs de loopgraaf
plant ik mijn stok,
de klamme sloop,
geknoopt.
Met rechte rug
til ik mijn hoofd.

Overgave bouwt
op de kracht
van het platgekropen
spoor.

Eer mijn vaders vaarder —
waardigheid
wijst de weg.

Schrijver: Evelyne, 1 december 2025

Geplaatst in de categorie: maatschappij

koloniale erfenis

2.0 met 2 stemmen

106

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Evelyne, 3 weken geleden

Hi, Xander, Dank je wel voor je reactie. Het gedicht gaat over door een donkere, intense innerlijke strijd gaan. Je daaraan over te geven zonder te breken, en uiteindelijk door overgave te buigen, mee te bewegen, rechtop en waardig verder te kunnen, gesteund door de kracht waar je vandaan komt.
Overgave staat hier niet voor zwakte of onderwerping. Het erkent de zwaarte. Het is een bewuste daad van veerkracht.

Xander, 3 weken geleden

Moeilijk te leggen puzzel, Evelyne. Ook voor een tweedegeneratie oorlogsslachtoffer.
Metaforen verwijzen naar Nederlands-Indië, dat herken ik wel, maar in combinatie met die abstracties maak je het wel erg enigmatisch.

reageer Geef je reactie op deze inzending: