Laatste gele bloemen

Ik ben slechts een raam
en kijk naar mijn eigen tuin,
die langzaam verandert in iets
dat ik niet herken of een naam kan geven.
Het klimt op in een bloedrode berg,
en niets vindt een plek om te rusten—
geen veilige haven,
geen zachte morgen,
alleen een wereld die wegglijdt.

En nu barst mijn raam,
verpletterd in duizend vergevingen-
alle woorden die ik nooit sprak,
alle ademhalingen die ik probeerde te verharden.

Dus smeek ik de mensen
om die lelijke machten te stoppen—
voor de nacht alles opeet.
Ik stuur mijn
laatste gele bloemen—

Vroeger hoorde ik het gelach
groeien als wijnstokken buiten,
maar nu kruipt de stilte
over de vloer,
zonder plek om zich te verbergen.
Als ik de wereld bijeen kon houden
met één trillende hand,
zou ik een brug bouwen
van al deze stukken,
maar ze vallen als gebroken zand.

En opnieuw barst mijn raam,
verpletterd in duizend vergevingen-
alle licht dat me vroeger verwarmde
valt dieper in de duisternis.

Dus smeek ik de mensen
om die lelijke machten te stoppen—
voor de nacht alles opeet.
Ik stuur mijn
laatste gele bloemen—

Ik ben slechts een raam,
maar zelfs glas kan huilen.
Neem deze bloemen—
laat ze mijn laatste afscheid niet zijn.

Schrijver: Waeyenberghe Ivan, 11 december 2025

Ivanwaeyenberghe1gmail.com

Biografie van deze schrijver

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 35