Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.601):

Wanneer natuur zich terugtrekt

Winterse wind waait
schaduw van kale bomen
ademt stille rust

Onder de lage, nuchtere
hemel zie ik de aarde ademen in ge-
dempte tonen, een veld van vermoeid groen waar
schapen hun witte en donkere contouren langzaam verplaatsen.

Het licht aan de horizon is
een dunne, oranje belofte die snel wordt
ingeslikt door de dag. De bomen staan als in een
groepsstilte, hun takken houden de koude wind zachtjes tegen.

Ik voel de resonantie van
hun serene aanwezigheid die door hun
hout snijdt. Het ontbreken van fladderende bladeren
is een opluchting voor mijn zenuwen, een kalmte zonder afleiding.

De wisselende wereld kiest
nu voor minder volume en nodigt mij uit
hetzelfde te doen in mijn binnenste. Ik trek mij terug met
het landschap, waar het einde van de groei de ware, diepe rust onthult.