Hij

hij woont in Herpt
een stip op de kaart
maar in zijn hoofd
staan alle luchthavens van de wereld
gewoon naast de dorpskroeg

hij
is nooit zomaar ergens
hij landt
zet zijn glas neer
schuift een stoel bij
en voor je het weet
is je leven een verhaal
waar je zelf verbaasd naar luistert

hij kent zalen van binnen
van gordijn tot nooduitgang
heeft stoelen geschoven
licht gedimd
en achter de coulissen
meer mensen gered
dan hij ooit zal vertellen

hij heeft gangen van gemeenten gezien
met koffiemachines als biechthok
heeft organisaties leren lopen
waar ze eerst alleen maar struikelden
en altijd
als de boel net liep
trok hij zelf weer verder

hij weet hoe zwaar asbest weegt
niet alleen in kilo’s
maar in kopzorgen
in adem
in toekomst
en toch staat hij daar
helm op
papieren in orde
alsof het de gewoonste zaak is
om gevaar uit muren te peuteren

in de kroeg
is hij geen functietitel
geen interim
geen DTA
maar gewoon Emiel
met een lach die net iets langer blijft hangen
dan het schuim op zijn bier

hij is alleenstaand
zegt het formulier
maar kijk om je heen
waar hij binnenkomt
wordt het voller
lichter
ruimer

hij is vijfenzestig
zegt de kalender
maar zijn paspoort liegt
zijn ogen hebben nog niet afgeleerd
om nieuwsgierig te staan
zijn handen kunnen nog steeds
een nieuwe route tekenen

voor mij
is hij mijn broer
maar ook
de man die mij laat zien
dat je werk kunt veranderen
huizen kunt verlaten
steden kunt inruilen
maar dat je jezelf
mee kunt nemen
zonder jezelf kwijt te raken

dus vandaag hef ik het glas
op de man
die overal is geweest
en toch
gewoon Emiel is gebleven

moge de wereld
nog lang te klein zijn
voor zijn verhalen
en Herpt
nog heel lang
groot genoeg
om steeds weer naar terug te keren