inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.215):

Vergane weelde

Mijn huid is strak gebleven,
een rekbaar vlies
maar het geheugen drijft haar zin door.
Krampachtig speel ik nog onder haar rok

In het begin was zij een sidderend standbeeld,
de laatste storm die mij omhelsde
met tentakels van tropenwind.
Een matroos in het kraaienest
kon niet zwijgen over haar wijkende lippen
met zijn zwijmelziek gezang
Ooit was zij in brons gegoten
maar ze brak uit haar gestolde pose
en verscheurde mijn tam gemijmer.

Nu nog verharden de lakens,
hangt een ijzige luchtbel boven mijn bed
en ik ben de getuige die haar listen verzwijgt
de gebaren die mij weerloos in haar web zogen.

De herfst krast rond mijn lippen nu,
en ijdel ren ik over het verraderlijke veld
waar de valkuil wacht op mijn fout.
Had ik maar haar warmte en weelde bewaard?

Toen kon geen vloedgolf ons splitsen
en dansten we op talloze tonen.

Schrijver: Wimper, 9 april 2003


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 893

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)