inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.488):

N377

Een simpel in folie verpakt bosje bloemen
Als willekeurig bij een bermpaal neergelegd
In zijn reflector zie ik auto`s langszoemen
Ik blijf even staan, en mijn kippenvel is echt

Die wrede dood van twee zo jonge mensen
Het waarom wil maar niet uit mijn hoofd
Zij hadden nog zoveel toekomstwensen
Ik sta aan de grond genageld, als verdoofd

Maar de reflector zwijgt stil en banaal
De witte bermpaal staat roerloos, verstomd
Toch fluisteren zij zacht hun droevig verhaal
Als dat beeld weer op mijn netvlies komt

dat bange beeld van die dodelijke rampplek
Verwrongen staal, met nog mensen daarin
Jong leven werd daar plotseling stopgezet
Doodse stilte, en ik? ik stond er middenin

Een klein simpel verpakt bosje bloemen
Verdord en verweerd door regen en zon
Dat zo intens het verdriet kan benoemen
Dat op de N377, die zaterdagavond begon

Schrijver: Hendrik Jan Janssen, 13 mei 2003


Geplaatst in de categorie: verkeer

4.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 1.501

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)