inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.635):

Golven van karmijn

Slanke vingers strelen zware oogleden zacht tot wimpersluimer
verweven droombeelden met wolken paarse wentelingen
tot witte wattenbollen verkleven; in een diepe slaap verstillen
de kolkende ziel weekt van zijn om zich bevrijd te verheffen

Deinend in een glooiende zee van vernevelde glinsterende slierten
die bundels maanstralen plooien tot volle zeilen van de nacht
voortgedreven door ademende winden uit streken in de verte
waarin de kern van het leven haar steven wendt naar bodemloos beseffen

Lokkend fluistert de opborrelende bron haar zingende golven karmijn
nodigt tot baden in broeiende diepte van haar heupwiegende schoot
gedompeld smelt het knellende schild van krampachtig zelfbehoud,
wijkt de laatste rest weerstand en gloeit gedumpte vervuiling verloren

Als vloeiend gewelfde fluwelen van de gouden morgenmond licht
het slapen ontwaken en met verlangend open armen raken
dat wat in oneindigheid klaarde en wonderlijk wezenloos wist, kijken
stralende blikken in toekomstige tijd; is ’n mens opnieuw geboren.

Schrijver: WOLF & Sacrajewa, 7 juni 2003


Geplaatst in de categorie: geboorte

2.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 5.411

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)