Netgedichten

netgedicht (nr. 3.185):

de dag brandschildert licht

ik stak kaarsen aan
en wilde bidden
maar de wind golft rook

het licht speelt spook
op zwart beroette muren
mijn gebed is valse hoop

de dag brandschildert
licht in lood gezette ruiten
leven speelt al eeuwen buiten

binnen rusten zielen van
hen die in de tijd ontvielen
het eeuwig rusten is geplaatst

in urnen aan de muur
ze begraven was te duur
tussen de grote wijnen

ik las de grijze hemel
in hun teruggekeerde as
wilde dat ik nooit geboren was