voor beide moet ik springen

ik wankel tusen afgrond en ravijn
voor beide moet ik springen
ik haat het eeuwige onzekerzijn
waarheid zal tot keuze dwingen

de weg ben ik al kwijt
geen handen om te helpen
als ik diep in me kijk
zie ik slechts lege schelpen

gebroken zonder kleur
het leven is verdwenen
in de stilte van mijn huis
voel ik me niet meer thuis

ze zwaaien, geven me gelijk
en wenken om te springen
ik groet, nog een maal kijk ik om
ik kan niet meer opnieuw beginnen

Schrijver: wil melker, 22 september 2003

wlmelkerziggo.nl

dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 595