Netgedichten

netgedicht (nr. 3.715):

je huist in gewoonte

in het gieren van
wind zal ik je horen
de lach van jouw kind
dat steeds wordt geboren

het bezweert alle golven
met muren van zand
graaft geulen met voeten
schept met verliezende hand

je huist in gewoonte
draagt sociaal als pak
niet als gegoten maar
vaak veel te strak

als je dan thuis komt
wieg je je kind
geeft het de vrijheid
die je buiten niet vindt

dan stralen je ogen
in het spelen als toen
dat je als kind had verloren
omdat je volwassen moest doen