Netgedichten

netgedicht (nr. 4.049):

Sneeuwklokje

Schuchter werkt het prille groen
vanuit brekend zand naar ’t licht
waar het leven tot in volheid knopt
als serene schoonheid zich ontpopt
dat zich ned’rig naar d’ aarde richt

haar pracht buigt zwaar de ranke steel
en teer bloemt zij haar blad'ren wijd
die puur van kleur het hart ontbloten
wit/groen gerokt; de kern omsloten..
zaden voor ‘n kerende aanwezigheid

zij staat symbool voor een nieuw begin
een onbeschreven zijde van ’t bestaan
dat door geen mens vooruit is in te vullen
haar enkel in verwachtende vreugd kan hullen
om met geheven hoofd 't onbekende in te gaan