Netgedichten

netgedicht (nr. 5.011):

in je ogen lacht het weten

mijn nagels
krassen over steen
in sporen bloed
ontmoet ik je

onmacht scherpt
de kale rots
ik haal me open aan
de bodem van je trots

je splijt niet
onder handen die je
passie geven, je even
door de hemel laten zweven

het is voor jou
passeren van wat tijd
lustgevoel is geen
bekroning van mijn strijd

ik wil je ziel
maar in je ogen
lacht het weten
je achilleshiel kan ik vergeten