Netgedichten

netgedicht (nr. 5.545):

in wissels van de tijd

ik zag het schreeuwen
in je ogen je mond
het zwarte gat dat
woordloos open ging en
groter werd, de wanhoop
die toen aan me vrat

je nam je wereld mee
van zwijgend handenreiken
de korte liefdeblijken
in het weten van elkaar
we golfden en pasten
wisten van tweeduizend jaar

geschapen als een paar
in wissels van de tijd
ontspoord en anderen bekoord
in levens die zijn uitgewist
toch zo herkenbaar in de
trekken van ons andere gezicht

ik zag je staan ontdaan tot
in de grond, visioenen van het
eeuwenlange wachten op je mond
ik wil je terug en breek met zinloos
aarden, kom bij me en verraad
de tijd want ik ben eindelijk bereid