Netgedichten

netgedicht (nr. 5.656):

je blauwt in wilde bloemen

ik zie je op de vlakte
een stipje in het wijde land
je blauwt in wilde bloemen
zoekt stenen naar je hand

in het ronde van verweren
strijk je langs de eeuwen heen
voelt het hoekige proberen
om de tijd nog even te trotseren

maar water en de wind
geven het kind der schepping
niet de kans zich te bezeren
door een noodgedwongen leren

zo lees je hun verhalen
en ziet de eeuwen gaan
emoties zijn niet te vertalen
je warme hand voelt die wel aan

je bent erbij in generaties
toen land de zee weer overwon
jouw stenen ronden weer de cirkels
en zeggen je hoe alles ooit begon