Netgedichten

netgedicht (nr. 5.989):

soms zijn ze stil daarboven

er huilt iets op de gang
treden kraken gisteren
geritsel achter het behang
in hoeken hoor ik knisperen

ik ben niet bang en sluit
mijn ogen, wat hoorbaar
is moet stilte gaan beloven
want ze wonen hier allang

ik ken mijn vrienden al een tijd
soms zijn ze stil daarboven
af en toe komt haat en nijd
is er weer ruzie uitgebroken

dan schreeuwt de een
de ander dreigt met wanhoop
een derde jaagt ons op en maakt
de relatieve rust voor iedereen kapot

ik geef ze onderdak en kost
mijn hoofd is ook hun buiten
maar niemand speelt de baas
anders kan die naar zijn leven fluiten