Netgedichten

netgedicht (nr. 6.358):

Leonardo

Een ketter met een glad penseel
Herkent in haar gelaat
Een minnares van zeventien

De hermelijn in haar elegante maar strakke greep
De kop van haar tintelend vel afgewend
Moet haar kuis en wit maken

Zoals haar zijdelingse blik
Het Hof van Milaan op hol deed slaan
Zo plots week haar blos

Was het daarom?
Wou hij haar sparen?
Wie zou raden dat hij in haar
Vlees en geest verzoent?

Een veredelde wetsdokter
Met schedelboor en zaag en mes gewapend
Duikt in de klamme kelder
Vergaapt zich
Aan elke vezel, pees, orgaan
Woelt in rottend weefsel
Berekent
De kromming van de ruggegraat
De buiging van het heiligbeen
De welving van de ribben
Of hoe de romp zich over dijen verdeelt

Het bederf
Door een kleffe zon opgejut
Sloopt zijn zenuwen

Maar zonder dit geploeter
Dit gretig offer
Had hij haar nooit zo nauw neergezet.