Netgedichten

netgedicht (nr. 6.745):

in onschuld meng ik de pigmenten

ik wil je schilderen
maar het linnen is te grof
in zijde zie ik iedere lijn
zo dicht wil ik graag bij je zijn

mijn penselen zijn te stug
op grote stukken van je rug
ontsnappen stukjes leven die ik
het doek nog mee zou willen geven

de kleuren breken
steeds jouw werkelijkheid
in onschuld meng ik de pigmenten
maar vat niet echt je maagdelijkheid

je glijdt als zand door handen
en wat ik ook verander
in momenten van gevoel
je lijf toont niet wat ik bedoel

op afstand en met toegeknepen ogen
lijkt het schilderij nog alles te beloven
jouw ziel heb ik niet kunnen vatten
zag haar even in wat kleine verfspatten