Netgedichten

netgedicht (nr. 7.214):

Ware aard

Hij verraadt zichzelf, zijn mooie woorden
Licht en luchtig tegelijk, zijn duister
Komen voort uit blind omrande twijfel
Harde holheid heeft zijn woord verlaten

Het ontstaat, hij tast in donker sferen
Hoogst verloren bruist het op als water
Uit een hete onbegrepen geiser
Vol van druk en onderhoofdse krachten

Later, als de luwte weer terug is
Kan hij vanuit leegte iets verklaren
Het begin is louter energetisch
Spuien, ordeloos en zonder denken

De natuur ontstaat zo woest en ledig
Grijze brij van werveling en chaos
Orde komt naar boven volgens wetten
Wijze woorden worden woest geboren