Ik zweef in het heelal, zie kometen en planeten... en de sterren die ik tellen zal. ...Om het niet te vergeten... De ervaring is, ongelogen, wat ik elke nacht zou willen... Ik open langzaam mijn ogen, ...en ben nog aan het rillen....…

Ach, slechts eenmaal de gewenste vergetelheid waarin schreienden momenten kunnen vervagen en jouw droeve beeltenis even wordt uitgewist, te vergeten, het onvermijdelijke van afscheid, voor eeuwig door innerlijk verdriet gedragen op het moment harten kiezen doch het leven beslist. Gelijk witte bloesem afgerukt van een lenteboom, de ontstuimige…

Licht is waar jij gebleven bent en ik verdwaald mijn schaduw zoek. Kijken is waar ik zie en weet wat ik zal verliezen als je gouden ogen mij vergeten en ik mijn levenloze schaduw vraag wie ik ben en weet waarom jij nooit zult antwoorden met de naam die me zonder gebeden altijd gelukkig maakt.…

zonder woorden weet hij te zeggen waar zij over zwegen zonder woorden uit te leggen waarom zij woorden kregen zonder woorden te vertellen wat zij eigenlijk al wist zonder woorden vast te stellen dat kansen zijn gemist zonder woorden aan te geven waarom hij haar verlaat zonder woorden te beleven dat zij zijn uitgepraat…

De woorden die je vraagt zijn de stilte die je bent in de schaduw van mijn laatste droom waar ik wacht wacht en niets meer vraag…

vergeet de onbezonnen woorden die kwamen, maar niet hoorden in de hitte van de strijd vergeet de geestelijke klappen de niet doordachte stappen na hevige onenigheid vergeet het achterbakse liegen het veelvuldige bedriegen als de waarheid werd verkracht vergeet de bange ogenblikken als de angst je ging verstikken blinde paniek, telkens…

is het gevoel dat ik heb wel echt? ik beland in een web van een bitter tweegevecht zo graag zou ik willen dat je bij me kwam om mijn pijn te stillen en gewoon de moeite nam luisteren naar mijn gevoel zien hoe ik lijd begrijpen wat ik bedoel maar ik ben je kwijt alleen liet je me vliegen alles was nep nu hang ik te wiegen gevangen…

Vooruit de toekomst in Eindeloos draait het wiel De kaart met verleden wegen Droefenis treft mijn ziel Want de dagen zijn zo donker De straten zijn zo glad Mijn huis is koud en kil Omdat ik jou al heb gehad Ach er zijn wel anderen Waaraan ik me warmen kan Maar met de beste bedoeling Is dat nog geen houden van…

Nog steeds als een herinnering die elke schaduw koud en vreemd maakt ben jij mijn dood die wacht en kijkt hoe langzaam de angst mijn ziel opeet…