Werd niet alles reeds beschreven uit het stof van liefde, verwachtingen, associaties, misschien anders in klank, kiemt dit woord in alle talen gesproken en verbeeld zaait angst en twijfel, waardoor de inhoud wordt misvormd, blijft de essentie van humaniteit gelijk, het tooit de fraaiste synergie van mensen, waarvan de kleur…

Danzeke sjanzeke, kom hermelijn pak dan je kanzeke, lief hertemijn wie brak het lanzeke, o here mijn voor Moeder het Ganzeke, Heer Halewijn Jans Pommeranzeke, zuiver en rein, van Nieuweschanzeke kon het niet zijn met melk meer manzeke, goed voor de lijn, brak zij het lanzeke, Pleegzuster Wijn, of het moest Bontekoe…

Wespenlarve wentelt zich in de palm van een espenblad, de energie laaft zich uit de palmen van het hart, tonen van een groene synergie van stilte, van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgende schoonheid in de molen van de aarde om tot humus te vergaan bevestigd de waarde waaruit de purperen zon hem baarde, het…

Hebt u ook last van zitvlees zonder kleren de pompelmoezenziekte in 't vergiet de grofgepalisseerde coniferen de lediggang in 't Leidse zwijnenlied en een frontale zorgdoorgroefde kwab uiteengemergeld atmosferisch brein de manisch-depressief verwrongen drab en zongerijpt tomatensap in wijn het stuiptrekken van zilvervliessyndromen…

Poëmen op Gedichten.nl van cri de coeur tot intellectueel begonnen in de kern als woordenspel zijn au fond hoogst individueel creaties die de maker graag wil delen met een digitale lezersschare verzinsels en verbale luchtkastelen maar ook reële vondsten, als het ware Hij wil geen ster als stem, maar interactie blijk van waardering…

Uit de diepste ademtocht van die tijdloze nacht, wat naakt en onbevangen haar droom de mijne onderzocht, te lezen en te schrijven in elke liefdeszucht dat zalft en koost het vuur van ziel, en leed gesmeed, genezen van rug tot aan het kussen en weer terug, in dat gevoel leek ik bevoorrecht, tevens angstwekkend kwetsbaar, wonderbaarlijk…

Twee diepblauwe ogen neem ik met me mee Ik kwam ze zomaar tegen, aan de rand van de zee Tijdens voetje baden met mijn kuiten nog droog Terwijl ik voor een mooie schelp diep voorover boog Blij met het kleinood bewoog ik omhoog En dacht dat mijn zicht mij beloog en bedroog Een veel te mooie man met twee veel te blauwe ogen Staarde mij…

Een zwerfkei vergroeid met z’n wezen tussen zand en klei. Kijk, hoe hij vrijelijk ademt, hij voelt zich werkelijk een kei, Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen van sociale vriendschap maar in gemeenschap wordt bemint, los van kleur en vorm geaard, door dezelfde afkomst van lichamelijke erupties uit de moederschoot…

In het hoofd, zo stil, zodat ik de nog niet gecomponeerde geluiden hoor, het zijn de natuurlijkste klanken, maar strelen het gevoeligste oor en mijn vlinders van gedachten geven oproep aan mijn gehoor het is de rust, het is de enige balans wat ik zoek en behoeft geen antwoord niet met een ongewenste mening die mij stoort…

De eerste keer dat ik die warme lach van dichtbij in jouw ogen zag ging er een wereld open. Ik wist niet wat me nog te wachten stond en stond genageld aan de grond; ik kon alleen maar hopen. De eerste zuigeling in ons gezin kwam goedgemutst de wereld in; zo ook haar beide zussen. We wisten niet wat ons te wachten stond; opeens liepen er…

Nog groene veldslak wilde dichter zijn Bevlogen broedde hij op vloeiend rijm Met schrijfgerei bestaand uit louter slijm Besloeg zijn levenswerk slechts één kwatrijn…

Hij prevelde van een godin en ook iets van een uil Omfloerste woorden, want hij maakte echt geen handen vuil Gepeupel sprak hij toe met entartet en boreaal Dat was het Noorderlicht: volkomen onschuldig verhaal Hoe alles ooit begon, waar de was tijd nou toch gebleven Toen mannen nog met speer van jacht op mammoet konden leven Hij hunkert…

gelukkig gaan we allemaal dood het is een gegeven waar zelfs de rijken geen vat op krijgen zoals ook bij geluk goddank is ook dit niet te koop anders was er voor ons niet veel over gebleven en juist dat maakt mij gelukkig…

Beschouw je nieuwe gedachten, misschien wel te vroeg geboren onder kunstmatig licht om niet zelfstandig te kunnen ademen in de couveuse met een ander uitzicht. ik moest buiten blijven, de keuze alleen maar toe te kijken naar alle ideeën achter kunststof ruiten, het lijkt er al op dat ze een bijzondere weg zullen gaan ieder met een…

Om de natuur te mogen proeven, moet je jezelf ermee kunnen harmoniseren. Om de zonnestralen te begrijpen, laat dan de masserende stralen je vibreren Om de nachten te begrijpen, moeten we de sensatie van onmetelijke ruimtes voelen in de vaagheid van afstandelijkheid Om je door het maanlicht te laten masseren is het noodzakelijk…

Regen kennen we, het wast de ogen en het brein, hecht zich aan de huid en hals van eigenwaarde waarop rimpels zijn verschenen het maakt groter dan het origineel het steek de vingers uit de handen het vervult de dorst tot lust en heelt holten van gebed voordat die voorgoed zijn verdwenen het laaft de ziel der zotheid, draagt de lemen…

Als in de late avonden mijn zonnen ondergaan herrijzen schaduwen op de mij voorbestemde weg tijd en ervaring lijken langer rekken zich uit in hun voortbestaan hun lichaam verliest aan kracht, lichten wordt milder, transparant in dat blazoen word ik gerangschikt, vrees voor de tempowisselingen van het hart, verwachting op de…

Wanneer verliefde woorden ontdooien in de mond waarin ze worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een…

VOOR IEMAND DIE LEEST MET 10 VINGERS IS DUISTERNIS GEEN BEZWAAR…

De larve sluipt door het schemerlicht, de vingers van de vloeibare maan kruipen tergend langzaam langs het kantelpunt van dagen, die lijken te ontsnappen uit de cocon van gesponnen winterslaap waarin de tijd zich liet verpoppen maar van zijn vliezen werd bevrijd door de trommels van het seizoen schenkt de zon als zijn eerste boreling…