Het koord om vingers van gevouwen handen Werd aangetrokken en haar kwelgeest sneerde Beken maar dat de maestro je onteerde Hij maakt je vader en de kerk te schande De kloosterzusters achten het bewezen Je sliep met hem, dat deed je meer dan eens Ze zag zich voor hen liggen, bang, wijdbeens Ze hield van hem, van spieren, botten, pezen Ze…

En al deze vrouwen, hun lachen, de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen. En al deze vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

op losse stukken perkament herkende ik jouw woorden tussen resten bloed ze vormden een gedicht ik las de flarden - 'licht' en 'mededogen' - wat paste heb ik naast elkaar gelegd de omgekrulde randen zwartgeblakerd en nog heet braken de zinnen af ze waren doorgelopen ik sloot de ogen en met mijn handpalm heb ik elk fragment bedekt…

sinds de Ontdekking van de Hemel in vier delen het begin van het begin het einde van het begin het begin van het einde het einde van het einde is Zeus' Huis der Goden de Olympus weer bewoond de alchemische schepper Mulisch van De wijn is drinkbaar dankzij het glas de Ontdekking van Gisteren Homerisch Wenkend voor de Jongste Dag met het…

het litteraire mensch loopt immer syne natuur getrouwe nooddruftig op alle daeghen woorden zinnen vaerzen draeghen sorgh voor den staet ener innerlijcken springvloed tapschgewijsch volgt ontlasting door uitstoot soms spuwing uit het vaeck onttande gat in 't hoofd van grijschgroene letterbrij een krijsch het was een hele heisch den Heere…

Een slijper werd zo’n vijfendertig jaar In Idar-Oberstein’s verre verleden De edelstenenstad kent in het heden Enkel nog ingevoerde handelswaar Een bergkristal, duizenden kilo’s zwaar Een diamant volgens de wet geslepen Je wordt door bodemschat en berg gegrepen Zelfs in je pijnappel een exemplaar Je wordt omhoog gehesen naar het slot Als…

diep in de dichter is het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff…

Ik walg van vrouwen die geletterd zijn Mijn eerste huwelijksnacht; een ware ramp Ik had een nachtmerrie, gilde, kreeg kramp Pijn in mijn vrijheidsdrang en wilde wijn Het eerste wat ik deed toen zij er was Was kijken naar de beentjes van het wicht Goddank, gelijke lengte, uit het zicht En snel op zoek naar een die nooit iets las Die mij mijn…

Dat ik nog eens van poëzie zou kotsen Zoals Mien Proost dat jaren voor mij deed Dat ik met Paul Verlaine tijd verdeed Plus dat die uitspraak zorgde voor een botsen In mij. Dat al mijn werk stuk sloeg op rotsen Waarna ik brak en in de golven gleed Tezamen met het paard dat ik bereed Gelijk Beyaart verdronk ook dat in klotsen Mien…

Groningen's binnenstad viert weer feest Haagse kroon voor gastvrije open inrichting Boterdiep Spilsluizen Soephuisstraat Uurwerkersgang richting Wipstraat Reitdiep Papengang Gedempt Nieuwdiep het diepst gaat nog het Lopendediep treffende namen om te bekronen met de stadjers als mollemonen de jury heeft echter vooral gemeten op het vorig…

Bij jouw gratie Begint elk woord met een zin elke zin met een context elke context met een toekomst een toekomst zonder verleden En nu weet ik wel: als ik stemloos meesnik met alle boze wolven in het bos raak ik in het ongerede word ik getechnologiseerd -tegen onwil en ondank- in het schimmenrijk tussen droom en werkelijkheid…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

WINDSTILTE NIET NOCH WEGEBBENDE POLSSLAG De brandweer geeft een alleraardigst feestje: ‘Lief klein konijntje, vliegje op zijn neus’ We moeten luisteren, hebben geen keus En in de tent zie ik een eng, zwart beestje Ik sluit mijn ogen maar en ik negeer Vierdaagseloop; tropische temperaturen Geen fut om in het Sanadome te kuren Lezen in Houellebecq…

Vervoerd naar verten door een schuit uit China Een tot de kiel verroeste brik, bejaard Met vuurwerk hopend op behouden vaart Vol vage vracht en olievaten (‘Fina’) Als nautisch lifter was het mij veel waard Al stuiterde ik als een ballerina Op zee en tropenkoorts en van de kina Zo’n avontuur van ouderwetse aard Aan boord te zijn, te lezen…

liefst van al speel ik met woorden ik strooi ze uit ik laat ze hopsen dansen rennen in galop struikelen buitelen capriooltjes maken in de wind tokkelen op een toetsenbord soms zijn het vogels fladderend van tak tot tak soms zijn het knoppen op een voorjaarstak ik beroer ze met mijn vingertoppen ragfijn satijn ik beroer ze met mijn…

om het zekere voor het onzekere te nemen elke schijn van mogelijk beter weten in luim en schuim gemeden de winnares was genesteld patiënt in de tunnel waar MRI wordt gescand tweede werden zes Tedere Blasfemieën het holle heelal kreeg daar klank van aanwezigheid aan gene zijde hierna kwam Verwachting na meting van ruis in ’t hart volgden…

Een kleine knuist, een rode plastic molen Tot hoge snelheid door de wind gemaand Lang heb ik me in verlorenheid gewaand In Niemandsland, in duizendjarig dolen De losse vlinders, onderweg gestolen Maakten dat ik getemd leek en meegaand Me in het maaiveld bukte, bang, betraand Woede en trots en macht en moed verholen Slaand met een vangnet…

de dag krult langs de trapleuning naar boven de klaarte valt op de treden lichtvoetig uiteen ik loop met klankvolle woorden naar beneden het wordt een dag van tien lettergrepen.…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…