waar hou jij je toch verborgen eerste liefde van mijn hart? eens het alles ziende oog het alles horend oor het altijd wakend hart nu een vluchtend hert eens de dageraad de schitterdauw in morgenlicht nu hulle en mist -------------------------------------------------- 16 december 2001 zondag gaudete gedachtenis san juan de la cruz…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we kusten langer dan verwacht die liefde is ons altijd bijgebleven…

je stond temidden van de bloemen, ik zag je opengaan je bloeide heel kortststondig een vonk magie raakte me aan ik liep betoverd naar je toe je lach omhelsde mij voelde hoe je handen praatten ze maakten me zo blij ze pelden lagen van verbittering streken angst en woede weg ogen kregen weer de schittering die je altijd in je woorden legt…

ik wil spelen met de dingen om me heen stofjes die in licht verdwalen dansend op de zonnestralen zomaar voor het spel alleen gedachten vangen die in zonlicht hangen een vage schijn die niet anders blijkt te zijn dan een stukje uitgesteld verlangen je mag de warmte van mijn handen voelen als ik je troost omdat tranen van je wangen…

absconditus (de verborgene) begeerte heeft mij aangeraakt weerbarstig desolaat gemaakt men zoekt de duinen af de dalen wordt ooit dit monnikswerk gestaakt? vrijdag 14 december 2001 gedachtenis van san juan de la cruz 1 zonneleen 14 passer solitarius (een kleine eenzame vogel) hij zoekt mij om den brode en nu pas zie ik die grijze…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

speel jij met mensen in de poppenkast die morgen heet en dus de tijd vergeet daar dansen creaturen ook de touwtjes zijn fictief hartenstelen in de toekomst maakt je nog geen dief tranen zat om onschuld uit te wassen blik vol arrogantie, leer maar op jezelf te passen je wist sporen van de indruk die je maakt klappen voelen niet…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

woorden breken als ik schrijf, verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken…

hij was het huis gezicht achter de ramen een veertiger, wel aardig maar zonder andere namen een arm, een blonde lok misschien gezichtsbedrog ik gokte op zijn vrouw zijn broek, een scherpe vouw geen tuin, maar een balkon met zon die hij genoot de andere stoel bleef leef zodat het wit ervan verschoot een arm die gordijnen sloot die…

de grond is wit de lucht is nevelgrijs maar wij zijn mensen die ons buiten wagen in donzen mantels die ons lijf behagen vertrekken wij dik ingepakt op reis geen angst of twijfel brengt ons van de wijs wij stellen aan het gaande pad geen vragen hoe lang het nog zoveel gewicht kan dragen en denken niet aan onbetrouwbaar ijs de bloedstroom…

amos zag een vogel in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die dalend in zijn bloeden ging vertolken wat hem als kind reeds zo ontstellen kon ik dool opnieuw door donkerholle zalen waar spiegels voorhistorisch licht ontvingen en in ’t gebinte stil de hymnen hingen – wat dwingt mij hier alsnog verhaal te halen ? op de dorpel naar…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

wil je dat ik kijk naar je woorden je begrijp uit de vruchten die je deelt moet ik ze op kleur herkennen in het struikgewas waarmee jij je omgeeft hoop je dat ik verder zoek omhoog de bomen langs waar vogels vliegen die we samen hoorden fluiten je kunt je toch ook anders uiten sneeuw is nu jouw feest smelt tot wie je bent geweest…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

we doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een…

door het grijs van lood brandschildert zon de kleuren in het marmer de vloer is wit dooraderd gepolijst met vele handen uit een lang verleden tijd zuilen dragen in etages stukjes hemel naar de toren in een luchtgeschilderd paradijs heiligen staan nu vooraan hebben voor de Heer geleden prevelen bevroren zijn gebeden hun litanieën…

ik heb op wolken gelopen mijn lichaam in de zon sterren voor het grijpen geluk dat niet op kon je gaf me lente met de smaak van eeuwigheid er bloeiden bloemen groeiend uit vergetelheid we zomerden in warmte met lange dagen zon donker koelde onze huid verliefde krekels zongen luid we deelden in de oogst van bontgekleurde herfstdagen…