men noemt hem het concentraat uit zijn vaders zaad de ene die het heeft gehaald en dus even gehaaid als zijn ouweheer zijn jongeheer in de strijd gooit om het vrouwelijke geslacht geslacht te krijgen en dan weer voort te gaan hij kijkt nooit achterom dat is voor de meer verdunden die het moeten hebben van een groepsgevoel of nog het weten…

laat is het, in de nacht op zijn vertrouwde bankje versleten midden in het park waar hij eenzaam wacht op dat kleine krakend plankje in gedachten bij zijn oude bark zijn baard is rafelig wit ter onderstreping van zijn gelaat door weer en wind verweerd met tanden zwart als git donkere grijns om wat komen gaat na een leven dat hem alles heeft…

hij draagt zijn kleren met de flair van een fat de das gestrikt, het hemd gesteven als op zijn lijf geschreven en schoenen om naast te lopen verrukkelijk leer in repen rond zijn voeten gelooid hij tooit zich met juwelen die haar niet zouden misstaan en misbruikt het hele alfabet om exclusief te kunnen claimen wat een ander reeds heeft gezegd…

het uur tikt tak hij zit daar maar hij luistert geboeid de seconden weg stilte prevelt iets hij luistert niet hij is geluid waarom ook niet zijn canon ongehoord een gebroken gerucht in een meer van stilte deze wereld herkent hem niet hij grijnst - en doe het goed want morgen ben ik daar ik mijn grijns, jij jouw hoed wij samen, de…

muziek op het tapijt een verdwaalde kat bij het vaal geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij…

A4 door twee dat is hij, alleen een fragmentarisch man soms hilarisch, maar meestal betreurenswaardig met zijn pen, zijn blik oneindig, ja, onnoemelijk ernaast gericht hij heeft geen weet van het leven, hij schrijft inkten stokje in de hand en droomt zich weg naar papier dat scheurt mocht hij stinken, hij zou ruiken naar de dood…

in de binnenwereld waar deuren nooit sluiten en muren doorloopbaar zijn gelden altijd regels zo moet je introvert zijn geen oogopslag durven zien noch de uitgestoken hand aanvaarden van wie nochtans je buurman is en ook niet van een ander de voorwaarden zijn simpel niemand laat je binnen en nog minder weer buiten je gooit je eigen ruiten…

zie daar de goeroe spirituele leidraad of het stuk onbenul dat mensenlevens steelt tot lering en vermaak van wie het spel spelen kan zijn neiging is de moraal ondersteunen met elk verhaal dat zijn legitimiteit haalt bij het geloof van volgelingen die het verleerd hebben in de eerste plaats zichzelf te zijn de afwijking wordt bepaald…

hij is een typische man een geval zoals zovelen gevallen onder het juk van maatschappij en conditionering met een hopeloze staat van beëindigde dienst de signalen die hij zendt terwijl hij door het leven rent worden niet altijd opgevangen hij blijft een gevangene tussen de muren van ratio en emo zijn geneesmiddel bestaat niet in deze…

vermaak me dan bijt het witte blad hem toe een scheve grijns in de hoek geplooid, de spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten…

sporen in het zand de rand reeds afgesleten hier kwam een mens voorbij alweer een hele tijd geleden met welzeker een last vol oude jaren zichtbaar aan de meegesleepte lijn zijn naam is onbekend het kan Horizon zijn geweest of Kim, wie weet zelfs Einder de wind is nu zijn milde helper en ook de tijd, ongrijpbaar en toch nog immer alom aanwezig…

Vluchtig tabee glipt schielijk langs de dichtgeslagen deur; ijlt door de kamer; vlecht zich luchtig in vaders grijns. Diens aanbevolen knoop knoopt zich in verse dovemansoren. Uitgeknepen ontknoopt vader zich uit overhemd en das, hij heeft zich al, al te lang geleden, gebonden. Vraagt zich allang niet meer af, waarom hij…

de borsten die voor niets en niemand wijken met tepels die een hoge toon aanslaan dat strakke truitje … niets er onder aan het strookje buik waarlangs haar vingers strijken een strakke broek waarin de vormen prijken dat zulke mooie meiden echt bestaan de Schepper deed zijn werk en lacht voldaan hoe moeilijk is het dan om niet te kijken natuurlijk…

Ik breek het brood in stukken geslagen breng de kelk met wijn aan volle lippen je witte boord knelt zweetdruppels vermengen het heilig water als een samenzwering in goddeloos perspectief het gezang van Engelen verheven smeek ik met zondige ogen een hoogtepunt in heilig gevloek mijn handen likken zwarte krullen jij bent meer mens…

ik heb een poentootje een rode met twee deuren het is zo'n blikken autootje waarmee ik door mijn dorp over drempels kan scheuren soms neem ik een slalom langs bakken met verdorde bloemen als ik dan met 8o km op mijn gaspedaal ga hakken hoor ik mijn geweten stillekes over een bekeuring zoemen oei, daar is weer een cirkelzaag brm brm…

zei de man die nooit concessies doet, hij die bedenkt wat een concessie inhoudt wordt een twijfelaar nooit doen, vermijdt hij twijfel, zaait hij geen hoop en verwachting is één en één twee en niet anders is zwart zwart, is wit wit, stelt hij is kleurloos versus kleurtotaal zevenmijlslaarzen-stappend door een oerwoud aan gevoeligheden…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Ik ken je slaap niet je schuldige thuis de vlucht je vlees en bloed aan tafel hoe je wordt beluisterd in gedroomde romances de straaltjes aanraking je toegeplooide gezicht Ik ken je schaamteloos wortelen diep in mijn ogen je brandende navel wakker van honger het gemorste laken gelegen in mijn hand ga en praat met de huizen terug als onzichtbaar…

Ik heb de liefde liever andersom en speel het bij mij thuis ik was je onderbroeken niet maar ben gewillig met je kruis Ik strijk geen zielenpoten maar neem je als het kan als een ei met dubbele dooier slurp ik jou want jij bent man Ik kijk wel uit voor schijnvertoning ook voor onbezonnen glijden al smaak je zo naar honing bij de deur…

ze hebben tatoeages, kale koppen de echte mannen hebben altijd dorst ze leven als een ouderwetse vorst hun sloofjes zijn aan 't boenen en aan 't soppen ze laten zich door niets en niemand foppen er groeit een woud van haren op hun borst ze eten snert met spek en Hema-worst en lachen om de allerschuinste moppen als mannen zijn het echte…