hier is mijn woord neemt en eert dit, gij allen het is de enige waarheid hier geponeerd om mij te gedenken want uw woorden zijn hol zo bol ze staan van fouten ongezouten persiflages in de marge zoiets hallucinerend bekomt niet dan met enkele tijd isolatie mij is immers de waarheid en niets dan de waarheid zo helpe mij iedereen die niet…

eigen mening de algemene norm vormt hij zich een cordon om het uitgeteerde lijf dat krijst om crematie welke ogen verdragen nog eenzaam op een eiland zijn schier reeds lang verdronken wappert het levend skelet met de flarden van zijn vel niemand die nog omkijkt naar het vernieuwde Atlantis als een bruistablet opgelost in de wereld geen…

de trip die hij maakt in elke dag zijn licht doet hem zonnig stralen brengt hem evenwicht maar inzicht, nee dat blijft afwezig hij is de wortel zelf die zijn boom blijft voeden een stukje radio centraal in zijn karig bestaan waarin hij soms bericht over de dingen en de zaken die hem al eens laten bezwijken aan het op mensen nederkijken…

hij luimt zich loom zijn arm over haar dij zij deint zachtjes weg naar het andere eind van het ledikant ergens loopt een mens met een wens, wie weet sleept de dag zich voort eindeloos, betekenisloos een dozijnen dag als anders kraakt een veer gespannen in antwoord op het gekreun van een vermoeide zondagman die zijn arm te lam bevindt…

Als Hunnen stormen zij aan, golvende horden, schuimbekkend van woede naar wat hen teweer staat: dit land Bavaria dat laf zich schuilhoudt achter de vadzige buiken der duinen. ‘’Val aan!’’ brult de gong van de Khan van de Wind. ‘’Wees hen een gesel! Verzuip hen die fatsoenlijk als mannen behoren te sterven, hun vrouwen en kinderen…

de dichter zoekt een regel, onverwacht dient zich aan, hij denkt verstoord zijn gedachten en legt zich neer, moe bij wat anders niet kwam de dyslexie bij hem bevindt zich niet daar waar anderen het zien maar tussen zijn oren die almaar vreemden horen blikseminslagen met het luidste wit ooit gezien zo eindigt hij de dag met een oververhit…

als ik voetballer zou zijn waren er geen netten zo wit dat de bal er in zou gaan en het gejuich voor mijn ploeg nooit mijn verdienste ook verdedigend liep ik dan met mijn traptechniek geheid tegen de kaarten van KVM aan voor overspel op enkels en andere handzame wapenfeiten of op de bank te zitten heel het spel zou ik doen keren tegen…

na de laatste kegel is daar het laatste hotel op de weg naar zijn einde ontmenselijkt met een steek onder zijn ontsloten gordel zijn waardigheid zwerft ergens rond in zijn verleden toen hij nog mens placht te zijn in plaats van het wrak op intensieve bezorgdheid ook het vel dat hem omspant vlekt zijn leven weg uit reeds lang verstarde…

de dichter vaak als een te bespuwen standbeeld gehouwen uit woorden die met naakte letters bekleed zijn ziel te vondeling leggen waarbij het gesproken woord hem onbemind doch wel bekend geen aantrekking op hem uitoefent vanwege voorbij zodra geschapen zoekt hij liever de eeuwigheid waar geen ontkenning mogelijk hem ooit terug doet keren…

een vrouw leeft vijf jaar langer dan een man de statistieken hebben dit bewezen nu is bij deze man het beeld gerezen dat zij ook vijf jaar langer werken kan eureka, wat een slim doch eerlijk plan briljant, jawel, de hemel zij geprezen dus heren, bent u zestig, stop met pezen de vrouw heeft dan nog tijd en het elan want zij is krachtig, kan…

men noemt hem het concentraat uit zijn vaders zaad de ene die het heeft gehaald en dus even gehaaid als zijn ouweheer zijn jongeheer in de strijd gooit om het vrouwelijke geslacht geslacht te krijgen en dan weer voort te gaan hij kijkt nooit achterom dat is voor de meer verdunden die het moeten hebben van een groepsgevoel of nog het weten…

laat is het, in de nacht op zijn vertrouwde bankje versleten midden in het park waar hij eenzaam wacht op dat kleine krakend plankje in gedachten bij zijn oude bark zijn baard is rafelig wit ter onderstreping van zijn gelaat door weer en wind verweerd met tanden zwart als git donkere grijns om wat komen gaat na een leven dat hem alles heeft…

hij draagt zijn kleren met de flair van een fat de das gestrikt, het hemd gesteven als op zijn lijf geschreven en schoenen om naast te lopen verrukkelijk leer in repen rond zijn voeten gelooid hij tooit zich met juwelen die haar niet zouden misstaan en misbruikt het hele alfabet om exclusief te kunnen claimen wat een ander reeds heeft gezegd…

het uur tikt tak hij zit daar maar hij luistert geboeid de seconden weg stilte prevelt iets hij luistert niet hij is geluid waarom ook niet zijn canon ongehoord een gebroken gerucht in een meer van stilte deze wereld herkent hem niet hij grijnst - en doe het goed want morgen ben ik daar ik mijn grijns, jij jouw hoed wij samen, de…

muziek op het tapijt een verdwaalde kat bij het vaal geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij…

A4 door twee dat is hij, alleen een fragmentarisch man soms hilarisch, maar meestal betreurenswaardig met zijn pen, zijn blik oneindig, ja, onnoemelijk ernaast gericht hij heeft geen weet van het leven, hij schrijft inkten stokje in de hand en droomt zich weg naar papier dat scheurt mocht hij stinken, hij zou ruiken naar de dood…

in de binnenwereld waar deuren nooit sluiten en muren doorloopbaar zijn gelden altijd regels zo moet je introvert zijn geen oogopslag durven zien noch de uitgestoken hand aanvaarden van wie nochtans je buurman is en ook niet van een ander de voorwaarden zijn simpel niemand laat je binnen en nog minder weer buiten je gooit je eigen ruiten…

zie daar de goeroe spirituele leidraad of het stuk onbenul dat mensenlevens steelt tot lering en vermaak van wie het spel spelen kan zijn neiging is de moraal ondersteunen met elk verhaal dat zijn legitimiteit haalt bij het geloof van volgelingen die het verleerd hebben in de eerste plaats zichzelf te zijn de afwijking wordt bepaald…

hij is een typische man een geval zoals zovelen gevallen onder het juk van maatschappij en conditionering met een hopeloze staat van beëindigde dienst de signalen die hij zendt terwijl hij door het leven rent worden niet altijd opgevangen hij blijft een gevangene tussen de muren van ratio en emo zijn geneesmiddel bestaat niet in deze…

vermaak me dan bijt het witte blad hem toe een scheve grijns in de hoek geplooid, de spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten…