Netgedichten

netgedicht (nr. 9.506):

Troost

Wanneer mijn verdriet 't verre sterrenlicht streelt en
ondragelijke herinneringen de dagen opsommen

wanneer ik denk hoe de mens is, alleen
mengsel van geuren, dromen en kleuren
snel vervagend in de stroom van de tijd en

zonnebloemen, zwart, naar de grond staren
met honderden vragen verzwaard, wanneer
de maan als vergeten parel in een juwelendoos ligt en
twijfel in de angsten z'n speelkameraadjes vindt

wanneer je hand de lijn tekent
als gebaar van hemelse barmhartigheid
langs mijn nek tot boven mijn hart en jij zegt

lief kom dichterbij, geloof me, het is zo over.