Uit de veren
ik pluk de dag weer uit de veren
al kijkt ze me nog slaap’rig aan
te verbaasd om te protesteren
ontwaakt ons lachen simultaan
ik douche me in de laatste bui
om mijn gezicht te schonen
van ‘t zout dat hier ooit spoorde
maar zich niet meer wil tonen
de regen schud ik van me af
‘t heeft lang genoeg geduurd
warm me aan een restje zon
dat om de bocht heen gluurt
ik oker met je mee naar ‘t donker
waar we onze veren plooien
verrassend licht en eigenzinnig
zal 'k zacht bij jou ontdooien
Geplaatst in de categorie: individu