Netgedichten

netgedicht (nr. 12.634):

Blaffen zonder onraad

Eigenlijk wisten wij dit wel; dit blaffen
Van hem, het had geen zin, hij zou
Vergeefs waken over huis en haard.

Een blik zo trouw, maar wat voor een
Trouw; achter de stok aan, rollebollend
In het zand, nooit meer terugkomen,
Ook nu niet, als je zegt;

Blijf, ik had dit niet zo bedoeld, ik ken je,
Je lag zo vredig in je mand, je bent er,
Als geen ander, blijf, ook als ik waak,
Maar stil, zonder op of om te kijken.

In mijn hand al zoveel afscheid, als ik
Door je haren strijk, dat ik je vergeet
Als je voorgoed bent verdwenen..

(Opzitten en pootjes geven volstrekt
overbodig.)