Netgedichten

netgedicht (nr. 14.520):

Een ademtocht

Een ademtocht en een blij groeten,
het warme bloed dat door de aderen jaagt,
het even toeven zonder moeten,
het stil omhelzen bij de dageraad.

Nu nog al die veelheid, al het duizendvoudig leven
van mensen, bloemen, kruiden, groen,
het denken aan het ooit en toen
we nog als kinderen gelukkig waren
omdat we leefden in het enkelvoudig nu.

En toch te weten: alles is een en met elkaar verbonden,
hetzelfde groen en toch in vele varianten,
dezelfde harteklop en 't eeuwige verlangen;
hoe kan mijn blik in die van jou dan blijven hangen?